Een rondje bezorgen door de polders
Wordt er over vijftig of honderd jaar nog een jaarboekje van de heemkundekring bij de leden thuis bezorgd? Dat is een vraag die opkwam tijdens het rondje bezorgen op de fiets door de polders van Smurdiek. Met zestien jaarboekjes in de fietstas. Een tochtje door de polders van ‘t Ouwland, de Noord, ‘t Middelland, ‘t Uuterst Nieuwland en de Raevesoord.
Ik zag vee veuhels: wulpen, kieviten, fazanten en zwermen spreeuwen op het lege januariland en in de kale bomen op de dijken. Ik zag kleine en grote boerderijen (oud, nieuw, verbouwd en in staat van verval) én opvallende brievenbussen. Zullen die er over vijftig of honderd jaar nog staan?
Het zou de moeite waard wezen alle brievenbussen op de foto te zetten. Een serie als momentopname in de geschiedenis van het Thoolse platteland. Ze vertellen het verhaal van de eigenaar.
In de meeste gevallen gaat het om de groene vrijstaande PTT-brievenbus. Soms is het een afwijkend model van aluminium, zwart of blauw van kleur, soms een buitensporig model in de vorm van een kolombrievenbus in Engelse stijl. Of eentje die speciaal gebouwd is van hout waarin de bus verborgen is. Een mooi staaltje timmerwerk. En niet altijd staan ze bij de oprit van het erf. Zo is er een brievenbus aan de overkant van de weg gezet. Makkelijk voor de postbezorger die langsrijdt in de auto.
Lang niet altijd staat er een naam of huisnummer op. Een enkele keer is er een sticker op geplakt: Ontpolderen Nee. Een bus met een boodschap. Opvallend is dat er pal naast deze bus ook een regenmeter staat. Heel handig. Bij een andere brievenbus zit het sleuteltje er gewoon op, al een beetje roestig geworden. Een kwestie van vertrouwen. Bij weer een andere, een kolombrievenbus, staat de klep in de achterzijde open. Zo heeft ieder zijn eigen manier om post te ontvangen.
Hooibergen
Wat ook opvalt is dat de ‘hooibergen’ op de boerenerven aan het verdwijnen zijn. Er zijn er op Tholen en Sint Philipsland mogelijk nog een paar van het type met een verstelbaar ijzeren dak dat langs vier stelten of roeden naar boven of naar onderen geschoven kan worden. Agrarisch erfgoed? Op boerderij Bouwlust in het Uiterst Nieuwland is hij nog in gebruik. Een van de weinige.
Behalve brievenbussen trekt ook iets anders de aandacht. Hier en daar staat er een karrenwiel tegen een dampaal. Voor de een nog een tastbare herinnering aan paard en wagen, voor een ander niet meer dan een ornament uit een voorbije boerenleven.
Arie de Viet
3 reacties
hallo Arie,
inderdaad bij mijn rondgang zag ik ook de verschillende brievenbussen, leuk en afentoe even zoeken naar de klep.
hier stond 1 gietijzeren bus op poot en op n betonblok van 15 cm.dik, dus die stond stevig. Maar ineens was hij inde ochtend verdwenen. Het spoor was goed tezien, hij was versleept en foetsie.
de dief of dieven zagen er de ijzerwaarde in €€€€€ Dus dan de groene bus maar geplaatst.
groet Plony Duijnhouwer
Mooi verhaal Arie.
Brengt herinneringen naar boven van weerbarstige brievenbussen toen ik als schooljongen kranten bezorgde in weer en wind. De Kleine Warde is natuurlijk ook een schrijnend voorbeeld van bekende historische gebouwen in het landschap die aan het verdwijnen zijn.
Mooie momentopname Arie, en dat wat je bezorgde, was ook de moeite waard. De tijd dat de postbezorger zijn, er waren toen nog weinig vrouwen, vaste koffie-soms borreladresje had, is ook al lang geleden. toch weet ik het nog, Mijn grootouders van moeders kant woonden op ’t Oudeland, net buiten Tholen, en daar stond de deur wagenwijd open voor iedereen die voorbij kwam. Toen waren het twee arbeidershuisjes naast elkaar, en nu ik even nadenk, die hadden geen brievenbus! Wel een versnapering! Wat De Boswachter, want zo heet het nu, voor brievenbus heeft, weet ik niet. Moet er weer eens langs rijden.